Miłosny Performens
Zofia Krawiec
Żyjemy w kulturze zdominowanej
przez uczucia[1].
O zawieraniu małżeństw nie wypada mówić już w kontekście korzyści
ekonomicznych, jedynym właściwym powodem prawnego zatwierdzania związku zdaje
się dzisiaj miłość. Psychologowie na stałe zajęli miejsca w mediach głównego
nurtu, jako eksperci właściwie od wszystkiego, począwszy od zdrowego trybu
życia, poprzez kryzysy w związkach i problemy z wychowywaniem dzieci, aż po
radzenie sobie w pracy. W telewizji powodzeniem cieszą się programy typu talk show, oparte na terapeutycznym
stylu rozmowy. W literaturze z kolei coraz popularniejszym trendem jest pisanie
autobiografii wokół cierpienia, którego doświadczyło się w życiu, tzw.
autobiografii w duchu terapeutycznym.
Dominika Olszowy rozmawia z Tomaszem Mrozem
Kaszel psi
Dominika
Olszowy: Co dzisiaj jadłeś?
Tomasz
Mróz: Kebab.
D.O.:
Kebab? Znowu kebab?
T.M.:
No.
D.O.:
A nie jadłeś go też wczoraj? dlaczego tak źle się odżywiasz?
T.M.:
Nie wiem, nie mam czasu. W tym miejscu, gdzie mam pracownię, nie ma żadnych dobrych
miejsc, w których można byłoby zjeść coś rozsądnego.
D.O.:
Ale bzdury gadasz.
T.M.:
Jakie bzdury, przecież wiesz, jak wygląda rondo Wiatraczna. Co tam jest?
D.O.:
Są jakieś knajpy, gdzie można dobrze zjeść. Ale Ty nie masz na to czasu, bo
nigdy nie masz czasu na nic. Nie jest tak, że masz czas tylko i wyłącznie na
swoją sztukę? Nie masz czasu na dobre jedzenie, na wakacje, na relaks, na
odkładanie rzeczy na swoje miejsce. Nie jest tak?
T.M.:
No, jest tak.
D.O.:
To przestań pierdolić, że nie ma dobrego jedzenia na Pradze. Dlaczego wracasz z
pracowni tak późno?
T.M.:
Ponieważ wieczorem lepiej się pracuje. Jak wiesz, próbowałem robić coś rano i
to zupełnie nie wychodzi. Poranna atmosfera jest zła. Wieczory mają mniej
elementów rozpraszających. Wszystko się uspokaja i jest cisza. Nikt do mnie nie
dzwoni i przestaję w końcu umieszczać zdjęcia na Instagramie.
D.O.: Przecież nie
masz Instagrama, a jak dzwonią, to i tak nie odbierasz.
NOWY DUCH
Przemysław Chodań
Metafizyczny dizajn i
ekonomia cudu
Nowa duchowość i
stara religia w sztuce polskiej
2013-2015.
W ostatnich
trzech latach postsekularyzm szturmem
zdobył polskie instytucje sztuki. W galeriach obserwowaliśmy wzmożone zainteresowanie
nową duchowością, współczesną sztuką sakralną (wystawa „Religo” Nicola Samori w
Trafostacji Sztuki), wątkami mistycznymi i hermetycznymi w modernizmie aż po
duchowość queerową. Katarzyna Kozyra prezentowała w galeriach całego kraju
coraz to nowe wersje filmu Szukając
Jezusa.W dyskusjach o kształcie współczesności udział brali teologowie,
księża, wykładowcy uczelni wyznaniowych oraz religioznawcy. Postaram się
przypomnieć najważniejsze zjawiska oraz sposoby konceptualizacji duchowości
podczas wystawy, wykładów, dyskusji. Znaczącym pozostaje, że religia,
religijność oraz duchowość nie spotykały się z analizą krytyczną. Sfera religii
była co najwyżej, jak u Katarzyny Kozyry, przedziwnym i fascynującym, oscylującym na granicy
szaleństwa, lecz w gruncie rzeczy
niegroźnym, syndromem.
Obiekty aspołeczne
Jakub
Bąk
Piotr
Łakomy tworzy głównie obiekty i publikacje, a właściwie wystawy składające się
z obiektów lub wystawy w formie publikacji. Kluczem do zrozumienia istoty jego
prac jest obecność, a dokładnie współobecność obserwatora, pracy i światła w
partykularnej sytuacji przestrzennej. Oczywiście, niezbędna jest też cisza i
czas, dwa mocno poboczne, ale silnie zdeterminowane wątki jego twórczości.
Czy znają państwo…?
Alek Hudzik
Nie macie swoich
krytyków!
I znów to samo, kilka tygodni temu śmieszkowałem sobie o kulturze „pozytywnego feedbacku”, tak modnego w korporacyjnej nowomowie. Znów jestem o kilka wystaw mądrzejszy i widzę, jak bardzo brak, może nie wyświechtanego „feedbacku”, ale empatii w dyskusji o tym, co dzieje się aktualnie w sztuce, o zaangażowaniu i uwadze nie wspomnę. A te należą się zwłaszcza młodym artystom.
Dobrze sobie na wstępie ponarzekać. Teraz konkretniej, bo to chyba dobry moment, by rok 2015 podsumować, tyle że to moje podsumowanie będzie raczej spisem wydarzeń, które pewnikiem państwa ominęły, nawet jeśli o artystach udało się już usłyszeć, choć i to niepewne. A był to rok powrotu Piotra Grabowskiego, którego zobaczyć mogliśmy w nowo otwartej galerii Kohana, i Gregor Różański, który ukrył biopolityczną wystawę „Green Card” w piwnicach budynku przy Centrum Sztuki Współczesnej, był to wreszcie rok artystek: Marii Lobody i Alicji Kwade, o których mówi się u nas tyle co wcale, bo i po co je znać, skoro w Polsce ich prace są prawie nieobecne. O wystawach pierwszej dwójkiprzeczytałem tylko parę kostycznych uwag, momentami silących się na dowcip, o Lobodzie i Kwade poczytamy w „Artforum”; polscy krytycy o nich zapomnieli, albo co gorsza, jeszcze nie widzą, że istnieją.
I znów to samo, kilka tygodni temu śmieszkowałem sobie o kulturze „pozytywnego feedbacku”, tak modnego w korporacyjnej nowomowie. Znów jestem o kilka wystaw mądrzejszy i widzę, jak bardzo brak, może nie wyświechtanego „feedbacku”, ale empatii w dyskusji o tym, co dzieje się aktualnie w sztuce, o zaangażowaniu i uwadze nie wspomnę. A te należą się zwłaszcza młodym artystom.
Dobrze sobie na wstępie ponarzekać. Teraz konkretniej, bo to chyba dobry moment, by rok 2015 podsumować, tyle że to moje podsumowanie będzie raczej spisem wydarzeń, które pewnikiem państwa ominęły, nawet jeśli o artystach udało się już usłyszeć, choć i to niepewne. A był to rok powrotu Piotra Grabowskiego, którego zobaczyć mogliśmy w nowo otwartej galerii Kohana, i Gregor Różański, który ukrył biopolityczną wystawę „Green Card” w piwnicach budynku przy Centrum Sztuki Współczesnej, był to wreszcie rok artystek: Marii Lobody i Alicji Kwade, o których mówi się u nas tyle co wcale, bo i po co je znać, skoro w Polsce ich prace są prawie nieobecne. O wystawach pierwszej dwójkiprzeczytałem tylko parę kostycznych uwag, momentami silących się na dowcip, o Lobodzie i Kwade poczytamy w „Artforum”; polscy krytycy o nich zapomnieli, albo co gorsza, jeszcze nie widzą, że istnieją.
Hot. Potatoes
Ewa
Tatar
Stężenia
emocji
Ostatni felieton będzie o obrazach. I będzie o
pisaniu. I oczywiście będzie wyznanie, bo co. Z pisaniem mam ten jeden
podstawowy problem. Jest to czynność, która, jak bardzo bym się nie starała,
nie odbywa się w czasie rzeczywistym. Albo odbywa się kilka razy. Przed czasem,
w czasie i po czasie, kiedy to, co wydrukowane, czytam albo nie, bo na przykład
wieje nudą. Pisanie jest rozbite na research, bezsensowne szuranie, kiedy
właściwie nie wiadomo, o co chodzi. I potem, ten moment, kiedy powstaje coś, co
można by nazwać materializowaniem myśli. Tekst. Tu dopiero pojawia się sam akt
pisania. Rzadko do niego dochodzi. Mam nawet taki folder w komputerze, Niezaczęte, gdzie lądują wszystkie
polizane, ale nie przetrawione researche, czyli grzebaniny, nie mylić z
systematycznością badań. Jak gorące kartofle, przerzucam tam rzeczy, dla
których niemożność znalezienia właściwej formy nawet mnie samą, optymistycznie
patrzącą na rosnące możliwości w obliczu kurczącego się czasu i puchnącego
kalendarza, żenuje. I wierzę, że będę do nich wracać. Choć zazwyczaj z
notatkami bywa tak, że robione są w jakimś momencie życia i po czasie nie do
końca, a nawet w ogóle, wiem, czemu właściwie na to, a nie na tamto zwróciłam
uwagę. To też jest żenujące. Nie mniej niż akt odsłaniania się, bo przecież to
wszystko, co zapisane, zostaje na zawsze. I pokazuje zarówno wady, jak i
zalety, umysłu i ducha. Strukturyzując wypowiedź (jeśli ktoś nie traktuje jej
jako swobodnej formy) nie ma szans na to, by ukryć to, co rozbebeszone, co
jeszcze niepomyślane, co jeszcze niewyjaśnione, a to, co wyjaśnione, zupełnie
nie daje już satysfakcji. Satysfakcji też nie daje fakt, że najciekawsze zawsze
wydarza się mi się w momencie interakcji. Żywego impulsu, energii, trwającej
przygody, a tej wydaje się być za mało w konfrontacji z zamkniętą formą A4,
nawet jeśli owo A4 jest w pliku doc i można je rozszerzać. Tylko w interakcji
przychodzą mi do głowy tak błyskotliwe stwierdzenia, jak to, że barierka służy
niepodchodzeniu, a za błyskotliwe je uważam. Pewnie dlatego też najbardziej
lubię czytać kilka książek jednocześnie, i najbardziej od środka albo od końca.
Bardzo rzadko zdarza się tak, że jest mnie w stanie zainteresować cudza,
prowadzona od A do Z przez B C D X Y przygoda. No chyba właśnie, że działa
forma. I to działa na emocje, czyli ma mocną dramaturgię. Jeśli działa tylko na
intelekt, od razu skupiam się na swoich przychodzących mi do głowy pomysłach i
fantazjach. Do tego wrócimy na koniec, może, bo czytając poprzednie felietony,
a ten jest ostatnim, zauważyłam, że raczej nie wracam. Na początek zajmiemy się
emocjami w opowieściach artystów rozgrywanymi w przestrzeni styku
nieświadomego, bezforemnego i formy, racjonalizacji. I tym, gdzie oko prowadzi
widza. Przeżywką tak zaczarowaną, że ma otwierać przed widzem nową przestrzeń.
Progowo i podprogowo. Gdzie próg to strefa nie granica, pisał o tym Benjamin.
Subskrybuj:
Posty (Atom)